Descripción
Tercera edición (bilingüe): febrero, 2017
Segunda edición: junio, 2014
Primera edición: Editorial Celya, 2003
Traducción al esperanto: Miguel Fernández
Imagen de cubierta: Flavia Totoro
Menciones: Obra ganadora del Premio Internacional León Felipe de Poesía, 2003
Tamaño: 14,8*21 cm.
Número de páginas: 114
Encuadernación rústica con solapas
D.L.: TO 60-2017
ISBN: 978-84-946540-8-4
Comentario: “Vamos, vemos que me harían falta miles de folios para construir negando y parodiar el cómo María Ángeles Maeso nos ha reencarnado en lo único bíblico de nuestra infancia: El “sube a nacer conmigo, hermano” del fondo de la piedra del Machu-Picchu; la tinta negra del dibujo puro de los polisones de nardo; la voz oscura y diáfana del que durante 25 años imploró en la prisión: Decidme, decidme, ¿cómo es un árbol? Ella nos ha sentado en torno al fuego doméstico, ha rescatado plantas con raíces, nos ha vuelto a dar genética con memoria y aquel acompasado ritmo de una música íntima, con su voz como instrumento. Vamos, que en estos poemas vemos… Aquí no hay cristal de otro color para quien mira. Aquí la metáfora sirve directamente el propósito: traernos a la infancia de las cosas. Recuperar el calor perdido usando siempre ese modo magistral que ella tiene de utilizar la negación, para construir la afirmación sabia e irreal al mismo tiempo: esencia del poema. Es una voz fundamentalmente castellana; agua de noria romana; mano y arruga laboral, nocturnidad, refugio y ensueño que nos protegen de un universo de amenaza y atrocidad teledirigida… Frente a un mundo de agresión ella contrapone su palabra noble y que no es sino un cantar de intimidades… El verdadero cantar de cantares… Vamos, vemos que ahí está la síntesis del “gracias a la vida” y de una plegaria íntima a lo que aún somos: a lo que aún podemos rescatarnos, porque no nos hemos perdido completamente en la modificación genética…Vamos, vemos que aún es posible, que no es demasiado tarde…Y ella, con esa síntesis de dulzura al portador, nos permite el crédito de volver a creer. (Francisco Viñuela de la Vega, prólogo a la primera edición)
“Ni iras, vidas, ke estus al mi necesaj miloj da paperfolioj por konstrui neante kaj parodii tion, kiel María Ángeles Maeso igis nin reenkarniĝi al la sola biblia afero de nia infaneco: al “supreniru naskiĝi kun mi, frato” sur la fundo de la ŝtono de Maĉupikĉuo; al la nigra inko de la pura desegno de la krinolinoj el tuberosa floro; al la voĉo obskura kaj diafana de tiu, kiu dum 25 jaroj petegis en la prizono: diru al mi, kia estas arbo? Ŝi sidigis nin ĉirkaŭ la hejma fajro, elliberigis plantojn kun radikoj, redonis al ni genetikon kun memoro kaj la kadencan ritmon de intima muziko, per sia voĉo kiel muzikilo. Nu, ni iras al ĉi poemoj kaj en ili vidas… Ĉi tie ne estas alikoloraj vitroj por rigardi tra ili. Ĉi tie la metaforo rekte servas onin per la intenco: kunpreni nin al la infaneco de la aĵoj. Reakiri la perditan varmon per la majstra maniero, per kiu ĉiam ŝi uzas neadon, por konstrui jesadon saĝan kaj samtempe realan: la esencon de la poemo. Temas pri fundamente kastilia voĉo; akvo de romia norio; mano kaj labora falto, nokteco, rifuĝo kaj revo, kiuj protektas nin kontraŭ universo el minacoj kaj telekomandataj teruraĵoj… Kontraŭ agresa mondo, ŝi kontraŭmetas sian noblan vorton, kiu estas nenio alia ol kanto pri intimaĵoj… La vera kanto super kantoj… Ni iras, vidas, ke tie kuŝas la sintezo de la “dankon al la vivo” kaj de intima preĝo al tio, kio ni estas ankoraŭ: al tio nia, kion ni povas reakiri al ni, ĉar ni ne perdis nin komplete en la genetika modifo… Ni iras, vidas, ke tio eblas ankoraŭ, ke ne estas tro malfrue… Kaj ŝi, kun tiu sintezo de dolĉo al la portanto, permesas al ni la krediton kredi ree. (Francisco Viñuela de la Vega, prologo al la 1a eldono)
Valoraciones
No hay valoraciones aún.