A seiva calcinada / La savia calcinada / La linfa calcinata

“Na Seiva calcinada, coma en toda a sua obra anterior, mestura con gran ironía e mellor humor, con metáforas intelixentes, o sexo, a castrante relixión coa denuncia política, a cotidianeidade e o individual coa problemática social, contextualizando os seus versos na historia do noso país”. Verónica Martínez (Fragmento del prólogo)

“N’A seiva calcinada (en Galicia sabemos o noso de incendios), o amigo Momán ocúpase con rigor cirúrxico de erguer rexistro do que non figura a primeira vista, de filtrar da experiencia vital os feitos e conclusións tiradas do cotián, cos que tece a súa poesía, que se ocupa tamén do transcendente. E todo, sen dar tregua, no que case viñera a ser tamén un volume de inspirados aforismos”. Lois Pérez (Fragmento del prólogo)